یک آسمان غم

من امشب دردمندم , عاشقم , دیوانه خواهم شد

                                               پریشانم  , رفیق و همدم  پیمانه  خواهم   شد

درون سینه طوفانی , نه خورشیدی , نه مهتابی

                                              چه میسوزم! برای سوختن , پروانه خواهم شد

فضای  جسم  و جانم  را  گرفته   ابر دلتنگی

                                                         من امشب ساکن  تنهای این غمخانه خواهم شد

ز بام  آسمان , اندوه و غم بر خانه می ریزد

                                             دگر باشادی و شوق شعف خصمانه خواهم شد

به هرجا چشم میدوزم  همه , گلهای پژمرده

                                             برو ای باغبان  , دیگر ترا  بیگانه  خواهم شد

عجب سوزیست,جانفرسا,زمین یخ بسته ازسرما

                                             در این سرما ,اسیر مستی و میخانه خواهم شد

همه گنجشکها  مردند  و میرقصند  زاغ  و بوم

                                             کبوترها  اسیر باز و من در لانه ,  خواهم شد

نه ساغر ماند و میخانه , نه گل ماند و نه پروانه

                                             بجای می ,  ز خوناب جگر مستانه خواهم شد

شب و روز سیاهم  را , چو در آئینه  می بینم

                                             خدایا سخت دلگیرم , ز غم  دیوانه خواهم شد

نه جان ماند و نه جانانه نه عاقل ماند و فرزانه

                                             به بزم بی دلان (محمود) من افسانه خواهم شد

منبع

نسیم رحمت

قسمت چنین شده است که ساقی روزگار ...

جای می ام لبالب خون کرده جام را ...

منبع نسیم رحمت

شب نشینی

دیر زمانیست شب نشینیم ...

من ...

دیوان حافظ ...

فنجان چای ...

و

یاد " تـــو " ...

منبع:نسیم رحمت

از بهشت هم خوش تر است

    بند ِ یاد ِ تو بودن از هر رهایی خوش تر است 

زندگی در بند ِ تو از قصر و پادشاهی هم با عزت تر است 

حواست هست ، زندان بان ِ مهربان ِ بند ِ من 

چشم ِ دل ِ من امشب هم از اشک تَر است 

حرف از جدایی و آزادی و رفتن ها نیست تا ابد 

فقط ، قلب ِ من از آسمان ِ بارانی هم گرفته تر است 

تمام ِ خواسته های من ، از کنج چشم های تو 

حتی ، از پَر ِ کاهی هم بی وزن تر است 

فقیر دیدارت شدن آسان است ، اما اوضاع ِ من 

از هر مسکین ِ خیابان نشین هم بدتر است 

در پیشگاه یاد ِ تو باید سجده کرد ، چون یاد ِ تو

از هر عبادت ِ بی قلبی هم مقدس تر است 

در این بند ِ بی قفل ، هوس کرده ی داشتنت گشته ام 

لمس ِ حس ِ بی مرز ِ حس ِ تو از بهشت هم خوش تر است

متاسفانه شاعرشو نمیدونم کیه

تا سپیده رسید

تا سپیده رسید ، "سیمین "رفت

                 شاعر شعر های زرین رفت

آه... " میسازمت دوباره وطن "

                 گفت و با آرزوی دیرین رفت 

روحش شاد

سیمین ،غزل هایش همیشه شادی آور لحظات زندگی ام بوده،روحش شاد شاد شاد

ستاره دیده فروبست و آرمید بیا                    شراب نور به رگ های شب دوید بیا

ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت         گل سپیده شکفت و سحر دمید بیا

شهاب ِ یاد تو در آسمان خاطر من                    پیاپی از همه سو خطّ زر کشید بیا

ز بس نشستم و با شب حدیث غم گفتم             ز غصّه رنگ من و رنگ شب پرید بیا

به وقت مرگم اگر تازه می کنی دیدار              بهوش باش که هنگام آن رسید بیا

به گام های کسان می برم گمان که تویی              دلم ز سینه برون شد ز بس تپید بیا

نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت            کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا

امیدِ خاطر ِ سیمین ِ دل شکسته تویی              مرا مخواه از این بیش ناامید بیا

شرط اول

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آنست که مجنون باشی 

خداحافظ ای کربلا

به درد و غم و ابتلا میروم             دریغا که از کربلا میروم

اگرچه جدا گشتم از کوی یار.          دل وجان من مانده در این دیار

خداحافظ ای خاک پاک حسین.       انیس تن چاک چاک حسین

خداحافظ ای عشق بی شکیب.       حبیبی حبیبی حبیبی حبیب

الا کربلا اینک سوزد دلم.                 چگونه زخاک تو دل برکنم

خداحافظ ای وادی علقمه                خداحافظ ای ناله فاطمه

 خداحافظ ای شیرخوار رباب.         خداحافظ ای ناله ی آب آب

خداحافظ ای خیمه پر ز دود.          خداحافظ ای یاس های کبود

 خداحافظ ای دامن سوخته.           خداحافظ ای دامان دل از تو افروخته

خداحافظ ای ناله ی آه آه.               خداحافظ ای گودی قتلگاه

خداحافظ ای هستی ماه همه.          خداحافظ ای یوسف فاطمه

اگر

همای اوج سعادت به دام ما افتد

اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

هر نفس در شادی و غم

دل گشادم من به رویت تا تو آغازم کنی

هر نفس در شادی و غم تو مرا شادم کنی

آنقدر وابسته و سرمست از رویت شدم

که در این بی پرده دنیا چون دو واژه گم شدم

حال در دین و مسیحیت تو را طی میکنم 

در غریبانه ترین حالت به تو فکر میکنم

جسم و روحم در میان نان و نخ آمیخته شد

این غریبه چشم بست و بر دلت وابسته شد

کاش پایانم نباشی و مرا شادم کنی

هر نفس در شادی و غم تو مرا شادم کنی...

غزل سوگند

دکتر سید مهدی صدرالحفاظی شاعر و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران 

سوگند 

 

به باغی که مبهـوت فردا نشسته 

به یاسی که محصور خضرا نشسته 

 

بـه آن دانـة مشـک لعبـت نشانی 

بـه گهـوارة یـاس تنهـا نشـسته 

 

به یک یک همه رایتی که شبق گون 

به دیدار نرگس، صف آرا نشسته 

 

به محرابِ سبز قسم خـوردگانی 

نگهبـانِ جـادویِ زیبـا نشـسته 

 

بـه مـاهِ فـروزان و بـدرِ منیـری 

کـه در سـایه سـارِ چلـیپا نشسته 

 

به شمشاد و سروی که با حزن و اندوه 

غریبـانه در سـوگ گلهـا نشـسته 

 

به یاقوتِ گوهرفشانی که هر دم 

کریمـانه بـا حق به نجـوا نشسته 

 

به آن دو عقیقی که در بزمِ هجران 

به حوضی ز خون در تماشا نشسته 

 

بـه آن رشتـة شبنـمِ سیـم گـونه 

کـه در حقـة گـوهر آسـا نشسته 

 

بـه گـوی بلـورینِ عنبـر نثـاری

که بر فرشِ مُشکینِ طوبی نشسته 

 

به آن یاسمـین صدف بندِ هشیار 

کـه آمـاده بـر امـرِ مـولا نشسته 

 

مرنجان، مگـریان، مرانم ز درگه 

که ایـن مرغ دلخسـته از پـا نشسته 

 

نباشد چو سـوگند بر گـوهرانت 

غـزل نا سـروده ، به یغمـا نشسته 

 

غبــار غــروب غمـآوای غـیبت 

غرابی است بر شاخ غمها نشسته 

 

بـه زیـر سـراپـردة انتـظارت 

چنـان ایستـاده گهـی یـا نشـسته 

 

بیا منّتی نه به این حلقه در گوش 

که در پیچ فُرقت چو شیدا نشسته 

 

دریغا که «صدری» ز هجران خورشید 

همـه روز در شـام یلـدا نشـسته