عمر دگری

ای شب ، به پاس صحبت دیرین ، خدای را 

با او بگو حکایت شب زنده داریم

با او بگو چه می کشم از درد اشتیاق 

شاید وفا کند ، بشتابد به یاریَم 

  ای دل ، چنان بنال که آن ماه نازنین 

آگه شود ز رنج من و عشق پاک من

با او بگو که مهر تو از دل نمی رود

هر چند بسته مرگ کمر بر هلاک من 

ای شعر من ، بگو که جدایی چه می کند 

کاری بکن که در دل سنگش اثر کنی 

ای چنگ غم ، که از تو به جز ناله بر نخاست

راهی بزن که ناله از این بیشتر کنی 

ای آسمان ، به سوز دل من گواه باش

کز دست غم به کوه و بیابان گریختم 

داری خبر که شب همه شب دور از آن نگاه 

مانند شمع سوختم و اشک ریختم 

ای روشنان عالم بالا ، ستاره ها 

رحمی به حال عاشق خونین جگر کنید 

یا جان من ز من بستانید بی درنگ 

یا پا فرانهید و خدا را خبر کنید 

آری ، مگر خدا به دل اندازدش که من 

زین آه و ناله راه به جایی نمی برم 

جز ناله های تلخ نریزد ز ساز من 

از حال دل اگر سخنی بر لب آورم 

آخر اگر پرستش او شد گناه من 

عذر گناه من ، همه ، چشمان مست اوست 

تنها نه عشق و زندگی و آرزوی من 

او هستی من است که آینده دست اوست 

عمری مرا به مهر و وفا آزموده است 

داند من آن نیم که کنم رو به هر دری

او نیز مایل است به عهدی وفا کند 

اما - اگر خدا بدهد - عمر دیگری